Hoe begint jouw verhaal?
Overgewicht had ik al langer. Dat kwam vooral omdat ik een erge emotie-eter was. In het begin bleef ik nog redelijk op gewicht, omdat ik vroeger wel veel sportte. Maar toen ik 2 keer een hernia kreeg en vervolgens een knie beperking, stopte ik met sporten en werd dus zwaarder. In 2003 kreeg ik ook nog eens een hersenvliesontsteking, ik was toen 35. Ik lag 3 in weken coma en moest daarna opnieuw leren lopen. Ik had zwarte benen door de ontsteking en moest voortaan door het leven in een scootmobiel. Toen ik ook nog eens 19 weken zwanger bleek, wist ik het even niet meer. Ik woog 70 kg toen ik uit het revalidatiecentrum kwam. Mijn eigen zaak moest op slot, ik kon niet naar buiten, want ik woonde drie hoog en kon nauwelijks lopen. Ik was alleen en kreeg geen hulp. Zeker door mijn zwangerschap kon ik weinig doen, dus zat ik thuis voor de TV mét eten. Op een dag had ik een controle in het ziekenhuis, mijn bloeddruk bleek veel te hoog. Ik mocht niet meer naar huis.
Dat is heftig, wat gebeurde er toen?
Nadat mijn kind geboren was, bleef ik last houden van mijn benen. Ik kreeg toen een maagverkleining. 20 kg raakte ik zo kwijt, maar langzaamaan ben ik weer aangekomen. Een half jaar geleden kon ik minder goed lopen, ik was kortademig en bewegen werd steeds moeilijker. Ik kreeg een e-mail van mijn zorgverzekeraar over Leefstijl Centrum Rotterdam. Ik dacht: dat wordt niets. Toch besloot ik mij aan te melden en bedacht me dat dit het laatste was wat ik kon proberen en anders gaf ik het op. Toen ik ongeveer een maand liep bij leefstijlcoach Evelyne, zag ik het medicijn Saxenda op TV. Een medicijn waardoor je minder trek hebt. Dat ben ik ook gaan gebruiken. Ik verloor 32 kg in de periode dat ik het medicijn gebruikte en de GLI deed. Wel was – en ben – ik me bewust dat het medicijn en de coaching slechts hulpmiddelen zijn, je moet zelf ook iets doen.
Wat was het moment voor jou dat je iets wilde gaan veranderen?
Op een gegeven moment droeg ik maat 52, ik voelde me daardoor zo slecht als ik in de spiegel keek. Ik vond het ondernemen van actie lastig. Maar toen werd ik dus door mijn arts doorverwezen naar de GLI en ging het balletje rollen.
Wat is er nu veranderd?
Evelyne geeft goede tips over vervangend eten bijvoorbeeld en vertelt dat het niet erg is als dingen even niet gaan. Ik eet nu geen brood en weinig koolhydraten. In het begin vond ik het lastig om dingen uit te voeren en vol te houden, nu kan ik mezelf in bedwang houden met eten en ook stoppen wanneer ík dat wil. Ik heb minder pijn, ik ben energieker en ik kan beter lopen. Ik beweeg ook meer, ik heb speciale schoenen en mag daarmee de sportschool niet in. Door het leefstijlcentrum kan ik nu sporten en word ik daarbij persoonlijk begeleid. Daarnaast is het bewegen laagdrempelig en aangepast op ieders niveau, waardoor het ook voor mij mogelijk is om te sporten. Het gaat mentaal ook veel beter, ik ben veel vrolijker.
Wat was je doel?
Ik hoopte vooral dat de GLI ‘iets’ zou doen, maar ik had er weinig vertrouwen in. De eerste weken vond ik het heel moeilijk om een omslag te maken. Ik was erg onzeker over het traject, zeker toen ik bij de fysio kwam voor de Beweegcheck. Ik kon bijna niets. Daardoor was ik me er ook van bewust dat ik meer op voeding zou moeten letten, omdat ik weinig kon bewegen. Ik ben al heel blij met wat ik tot nu toe bereikt heb en weet nog niet zeker of ik echt een eind getal heb wat op de weegschaal moet staan. Het gaat vooral om het gevoel.
Hoe hou je het vol?
De coachgesprekken zetten je echt aan het nadenken. Evelyne zegt niet dat ik dingen moét doen, ze geeft suggesties en ik kijk wat bij mij past, stukje bij beetje begin je te leren. Zelf de knop om zetten is de eerste weken lastig. Ik kon bijvoorbeeld ook nooit stoppen met roken, maar er komt een moment dat je er klaar mee bent. Maar wanneer…dat is voor iedereen anders. Gewoontes veranderen is lastig. Ik had dit zonder dit traject niet bereikt, ook al had ik die medicijnen.
Hoe reageerde je omgeving?
Aan het begin had ik helemaal geen reacties. Dat vond ik gek, want ik zag het zelf wel. Ik dacht: ‘Hallo?’, ‘Kijk dan! ’ Ik droeg toen nog mijn oude wijde kleding, dus ze zagen het niet. Toen ik kleding ben gaan dragen in mijn nieuwe maat, zag mijn omgeving het eindelijk. Dat voelde goed.
Heb je vertrouwen in dat je het zo goed gaat volhouden als nu, na het traject?
Ik doe het traject nu anderhalf jaar en ben dus bijna klaar. Dat vind ik jammer, ik vind het heel fijn om één-op-één gesprekken te hebben. Ik vind het ook spannend om het straks alleen te doen. Maar ik hoop en weet eigenlijk gewoon dat ik het kan. Ik heb een stuk meer zelfvertrouwen gekregen in de loop van het traject. Ik ben superblij met wat al is gelukt, ik ging van maat 52 naar maat 44! Er is een totale verandering gekomen in mijn leefgewoonten.
Is er nog iets wat je wilt meegeven aan mensen met jouw beginsituatie?
Laat je niet afschrikken door je leeftijd, het is nooit te laat! Ik ben 55 en heb ook nog eens een beperking en mij is het ook gelukt. Als ik het kan, kan een ‘normaal’ persoon rond mijn leeftijd het helemaal. Ik hoop mensen echt te inspireren om te beginnen.